Anna Osadnik Osa, Tarnogórzanka, jednak od kilku lat mieszka i pracuje na wsi. Absolwentka wrocławskiej Akademii Sztuk Pięknych, dyplom w zakresie grafiki artystycznej oraz malarstwa uzyskała z wyróżnieniem w 1995. Przygotowała ponad 40 indywidualnych wystaw cykli autorskich, spośród których za najważniejsze uważa prace rzeźbiarskie wykonane w technice ceramiki wypalanej naturalnymi metodami pt „Głowy”, „Kamienie” i „GLINORYTY” oraz tworzony od 1997 roku recycle/cykl „LofP” („Line of Prospects – Linia Horyzontów”). Uczestniczyła w ponad 150 międzynarodowych akcjach, plenerach, sympozjach, warsztatach i wystawach plastycznych, również teatralnych, pokazach mody itp. Jej prace można znaleźć w wielu muzeach i galeriach oraz w kolekcjach prywatnych.
Wiarygodny artystycznie gest
ANNA OSADNIK przedstawia dziś w galerii "Na Żywo" specjalnie wybrane na kanikularną porę obrazy i obrazki. Jej bujna, niesłychanie emocjonalna twórczość (grafika, rzeźba, malarstwo olejne, ceramika) jest przestrzenią, w której łatwo się zagubić, tak wiele tu spełnień, poszukiwań, intuicji, odczuć i zamysłów. Zatem wszelkie próby całościowego eksponowania i analizowania dokonań marne raczej mają szanse powodzenia.
Po pierwsze dlatego, że realizacje owe zbyt rozległe. Niespokojne, efemeryczne i pulsujące.
Po drugie totalność bycia artystą – a z tym właśnie fenomenem mamy do czynienia – sprawia, że jakiekolwiek hierarchizowanie czy szczegółowe analizowanie kończy się spłyceniem zjawiska Tworzy ono bowiem jeden, żywy i koherentny organizm, połączony mniej lub bardziej jawną logiką. I koniecznością. Ale (to już druga strona medalu) taka symbioza sprawia zarazem, że w którymkolwiek kierunku się udamy, co weźmiemy pod lupę, na który wątek zdecydujemy – w każdym wyświetli się jakaś istotna dla artysty totalnego (!) prawda.
Istotny dla niego gest, maniera, lęk czy euforia. Czasem obsesja.
"Wakacyjne obrazki"... Zdaję sobie sprawę, że określenie takie brzmi bagatelizująco, ale sama autorka napomyka o wakacyjnej, słonecznej aurze towarzyszącej tworzeniu. Myliłby się jednak ten, kto mniema, że mamy tutaj do czynienia z wyzutym z głębszych ambicji beztroskim malowaniem. Przekaz jest o wiele bardziej skomplikowany niż może się zdawać przy prostodusznym odbiorze, a gra z formą daleka od figlowania pośród zastanych sposobów.
Osadnik prezentuje w "Na żywo" fragment swojego obszernego cyklu "Line of Prospects" ("LofP"/Linia Horyzontów"), którego tworzenie trwa od roku 1993 (!) i który różne zawiera emocje. Bardzo spodobało mi się jak artystka nazywa tutaj najskrajniej fizyczne stopienie z samą materią malarską. Z jej rytmem, substancjalnym konkretem, a także tym co już spoza warsztatu, czyli obiektywnymi prawami natury: Najnowsza partia prac do cyklu powstawała w całości w aurze słonecznej i wietrznej, natomiast sam proces tworzenia był wysycony krystalicznymi, nienazwanymi emocjami (ruch ciałem, ręką, ruch farby, powietrza i rysunek ukonstytuowany przyciąganiem ziemskim: rozwodniony pigment leci daleko rozszczepiając się na setki drobniutkich kropelek, farba zwięzła spada zdecydowanie, konsekwentna w swej materii do końca.
Obrazy Anny Osadnik, które możemy oglądać w radiowej galerii, to istotnie wibracja puentylistycznie komponowanych plam i konstelacji barwnych tworzących w efekcie, prawie za każdym razem, coś w rodzaju pejzażu. Ale są to krajobrazy samoistne. Niepodległe. Autonomiczne.
Proszę zwrócić uwagę na wyrażone i silnie akcentowane przez artystkę "ucieleśnianie", "ufizycznienie" procesu kreacji. To odbitka. To linie papilarne obecności ludzkiej. Jakby próba potwierdzania (sprawdzania?) tożsamości. Nota bene ów zamysł odciśnięcia ciała realizuje Osadnik również w dość głośnym cyklu swoich prac graficznych, gdzie miejsce tradycyjnych technik zajmuje właśnie czynnik somatyczny.
Sugestywny. Przejmujący.
Chciałbym ponadto napomknąć w tym miejscu, że narzucające się niejako automatycznie skojarzenia z informelem, a w szczególności malarstwem Jacksona Pollocka wydaja się – po bliższym przyjrzeniu – zdecydowanie naskórkowe. Osadnik idzie osobną droga. Słucha swojego wewnętrznego głosu. Ma własną tajemnicę.
* * *
I jeszcze słowo o kotach. Pojawiły się na naszej wystawie i one, wprowadzając odmienny tembr. Osobną aurę. Anna Osadnik maluje od lat te raz dowcipne, raz groteskowe, a kiedy indziej lekko przerażające człeko-koto-upiory. I upiorzyce. Wyraźna zabawa tematem. Często szkicowy (pozornie) kontur. Kapryśność kompozycji.
To wszystko nie zmienia faktu, że igraszki owe mają jednak swoją jawnie antropologiczną podszewkę. A skoro tak, to komizm miesza się z trwogą, gracja z pokracznym, a co oswojone i przewidywalne z zaskakującym i nagłym. Czyli żadna boczna furtka. Żaden margines ani dygresja z dala od zasadniczego wątku. To jeszcze jeden ton w tej totalnej przestrzeni, gdzie wszystko albo jest albo stać się może w każdej chwili sztuką. Czyli sposobem oddychania. I – mówiąc patetycznie – prze-trwania.
Ciekawa, intrygująca i niepokorna postawa twórcza. Wiarygodny artystycznie gest.
Maciej Szczawiński
Mój malarski cykl „Line of Prospects” („LofP”/„Linia Horyzontów”) zaczął się w 1993. Najnowsza partia prac do cyklu powstawała w całości w aurze słonecznej i wietrznej, natomiast sam proces tworzenia był wysycony krystalicznymi nienazwanymi emocjami (ruch ciałem, ręką, ruch farby, powietrza i rysunek ukonstytuowany przyciąganiem ziemskim: rozwodniony pigment leci daleko rozszczepiając się na setki drobniutkich kropelek, farba zwięzła spada zdecydowanie, konsekwentna w swej materii do końca). Zastosowałam techniki mieszane, na płótnie.
Anna Osadnik
