W radiowej galerii Na żywo do połowy września można oglądać wystawę fotografii Iwony Germanek zatytułowaną Herbaria.
Prezentowane prace artystki pochodzą z trzech cykli: Zielnik, Niebieski chlorofil i Broszka.
— Każdy z nas nosi w sobie jakąś historię. Nie tylko własną. — mówi artystka o cyklu Broszka. — Nosimy ślady wydarzeń, których doświadczyli nasi przodkowie. Losy dziadka, babci, rodziców pozostawiają w nas ślady. Zagadnienia związane z traumą międzypokoleniową pokazują, że stan naszej psychiki może wpływać na biologiczną aktywność komórek organizmu. Jednocześnie istnieją mechanizmy, które sprawiają, iż zmiany te podlegają dziedziczeniu. Konsekwencje tego zostają z nami i spinają naszą teraźniejszość z przeszłością niczym broszka. Czasem ten rodzinny klejnot bywa przytłaczający.
Prace z cyklu Niebieski chlorofil to cyjanotypie na papierze akwarelowym wzbogacone woskiem. Niebieski chlorofil odnosi się do wspomnień z dzieciństwa, kiedy to w okresie poprzedzającym dzień Wszystkich Świętych, wspólnie z mamą wykonywałyśmy papierowe kwiaty i utrwalałyśmy je w rozgrzanej parafinie. Cykl jest refleksją nad przemijaniem, ulotnością i kruchością pamięci.
Tak o Zielniku Iwony Germanek pisze Antoni Kreis: Wkładasz opadłe z drzew jesienne liście, pachnące jeszcze wiosną płatki polnych kwiatów i drobne fragmenty roślin pomiędzy kartki dawno przeczytanej, niepotrzebnej ci już książki. Tworzysz zielnik. Wklejasz stare fotografie, skrawki karteczek zapisanych szkolnym atramentem do albumu. Tworzysz pamięć. Czym będzie zielnik, gdy po latach listki wyschną, delikatne płatki pokruszą się, ulecą zapachy, zbledną kolory... A czym jest pamięć? Twarzą kochanej, dawno utraconej osoby, która ukazuje ci się jak przez mgłę, jakby z oddali, jak gdyby zamalowana farbą, przez której cieniutką warstwę widać tylko fragmenty oczu, ust, włosów. Czujesz zapach, ale twarz jest już tylko plamą. Czym jest pamięć? Czy tylko szufladką, do której wkładasz suche źdźbła traw, wspomnienia i listy, okruchy tego czego już nie ma? W delikatnej strukturze ułamanej łodyżki zawarta jest tęsknota. Czy pamięć to coś tak niezbędnego do życia jak woda? Bez wody umierasz z pragnienia. Bez pamięci umierasz z nieistnienia.
Iwona Germanek jest artystką wizualną. Zajmuje się fotografią kreacyjną, portretem oraz szeroko rozumianym eksperymentem fotograficznym.
Jej obszerny, składający się z kilku cykli, projekt „Nitki niepamiętania” został pokazany w Centrum Sztuki Współczesnej w Toruniu w 2021 roku. Od tego czasu wciąż bada obszary pamięci, sięgając po archiwalny materiał wizualny: nie tylko własnej rodziny, ale również zupełnie anonimowych osób. Chętnie włącza do swoich cykli zdjęcia, a nawet całe albumy, które – nikomu już niepotrzebne – sprzedawane są na pchlich targach. Poprzez symboliczną adopcję próbuje przywrócić im pamięć i godność. W swoich pracach posługuje się nie tylko fotografią, ale również kolażem czy fotomontażem. Chętnie sięga także po historyczne techniki fotograficzne. Wykorzystuje wosk, papier japoński czy inne materiały, tworząc obiekty – asamblaże. W jej działaniach wciąż obecna jest tematyka rodziny, wyraźnie wybrzmiewająca w cyklu „Różowy nie istnieje”. Studentka Instytutu Twórczej Fotografii w Opawie. Członkini Związku Polskich Artystów Fotografików w Okręgu Śląskim. Jest autorką dwóch książek artystycznych: Zielnik z 2021 roku i Różowy nie istnieje z 2023. Jej prace znajdują się w zbiorach Muzeum Śląskiego w Katowicach oraz w kolekcjach prywatnych.
/rs/
